Comfortzone

Jij kent waarschijnlijk ook verschillende quotes of uitspraken over je comfortzone, zoals:

“Life begins at the end of your comfortzone”

“Outside of your comfortzone is where the magic happens”

Een favoriete van mijzelf is van Abraham Maslow:

“In any given moment we have two options:

To step forward into growth or to step back into safety.”

Tijdens coachsessies is het een onderwerp wat veel aan bod komt; dat wij het nogal prettig vinden om in die comfortzone te zitten, maar ondertussen wel meer willen of verwachten van het leven, vinden dat we stil staan, noem maar op. Daar zit vast wat herkenning ook bij jou!

Vorige week had ik een coachgesprek waar dit ook aan bod kwam en ik vertelde deze persoon dat vooruitgang en groei buiten je comfortzone ligt. Dat de groei waar deze persoon zo naarstig naar op zoek is niet te vinden is in blijven doen wat je altijd doet of deed. Het was een goed gesprek en de persoon in kwestie voelde zich positief en gemotiveerd om aan de slag te gaan.

Gisteren had ik zelf een ontzettend verhelderend moment en moest daardoor denken aan het coachgesprek.

3 jaar geleden was ik, doordat ik een zonnesteek had opgelopen, niet helemaal mijzelf. Ik liep tussen de paarden op mijn slippers (veiligheid deed er dus niet toe) en besloot in de weide om zonder hoofdstel, zadel en helm (nog maar eens benadrukken dat ik niet mijzelf was door een zonnesteek 😉) op Oscar (mijn paard) te klimmen. Aangezien ik niet mijzelf was en Oscar dus niet wist wat hij met mij aan moest, eigenlijk zelfs bang was, zette hij het op een rennen (paarden zijn nu eenmaal vluchtdieren). Aan het einde van de weide maakte hij een sliding stop en ik werd gelanceerd.

Mijn partner die in eerste instantie moest lachen om mijn stunt, had al snel door dat het wat ernstiger was en ik niet bij kwam.

Ambulance erbij en op naar het ziekenhuis. Daar bleek naast een kilo zand in mijn kleding dat ik mijn bekken op 2 plekken gebroken had. Een hersenschudding en verschillende kneuzingen en schaafwonden.

Na een herstelperiode van ruim een half jaar was ik weer redelijk de oude. In die periode heb ik verschillende meningen gehoord over het voorval en over mijn paard. Waar veel de schuld bij het paard neerlegde, besefte ik mij heel goed dat dit niet het geval was en dat Oscar een uiterst betrouwbaar paard was en is. Ik vertrouw Oscar dan ook geheel en vanuit dit vertrouwen hem veelvuldig ingezet als coachpaard de afgelopen jaren voor volwassenen, maar ook bij kleine kinderen.

In de afgelopen 3 jaar ben ik zelf echter nooit meer op Oscar gestapt. Dit had verschillende redenen. In het begin was ik er nog niet aan toe en wilde ik weer vertrouwen krijgen in ons samen. Daarna vond ik dat ik niet zomaar ineens weer kon gaan rijden. Stel dat ik er weer afval (terwijl de laatste keer dat ik van een paard was afgevallen 20 jaar geleden is).  Grondwerk en wandelen met paarden vind ik net zo leuk, misschien nog wel leuker dan rijden. En zo kan ik nog wel even doorgaan met redenen of excuses om niet meer te rijden.

Ik heb wel hulp gezocht en heb daardoor wel weer gereden, maar niet op Oscar. Mijn excuus was toen dat ik tijdens de gebeurtenis zonder zadel en hoofdstel op Oscar zat, dus de situatie anders was. Dus de instructeur/coach die mij hielp bij mijn angst heeft mij op een paard laten rijden zonder zadel en hoofdstel. Toen gebeurde er zeker wel wat bij mij, ik heb huilend op het paard (Wesley) gereden, en voelde echt dat er wat van mij afviel. Het voelde ook echt alsof ik mijn angst had overwonnen. Echter bleef het zadel en hoofdstel van Oscar in de kast en veranderde er niets aan de situatie.

Een half jaar geleden schreef ik mijn intenties en doelen uit (privé en zakelijk) zodat ik voor mijzelf duidelijk had waar ik naar toe werk en welke stappen ik daarvoor moet zetten. Een van mijn intenties was dat ik graag weer, vanuit wederzijds vertrouwen, op Oscar zou willen rijden. Lekker het bos weer in en genieten van de natuur en de rit die we samen maken. En daarna liet ik het los.

Tot gisteren…

Gisteren was ineens het moment daar dat ik zei “ik denk dat ik op Oscar ga rijden”. Tijdens het borstelen ebde het euforische gevoel van het rijden op Oscar weer weg en kwam angst om de hoek kijken. Het stemmetje in mijn hoofd zei dingen als: “Als je het zo spannend vind, kan je het beter niet doen. Je kan niet zomaar besluiten om dit te doen, dit heeft een lange voorbereiding nodig. Grondwerk is ook heel leuk en dan sta je er veilig naast.” En zo kan ik nog wel even doorgaan met wat voor dingen ik mijzelf allemaal vertelde.

Het mooie is dat ik toen aan het coachgesprek moest denken van vorige week. En dat ik dacht: “wauw, Annemiek, nu doe je het zelf ook! Als het spannend is, is het buiten mijn comfortzone en buiten mijn comfortzone groei ik….”

Dus ik heb Oscar opgezadeld, mijn helm opgezet (veiligheid neem ik heel erg serieus namelijk) en ben op Oscar gestapt. Ik vond het MEGA spannend!! Ik ben ook mega trots op mezelf dat ik het wél heb gedaan, wat het voelde ontzettend goed om weer te rijden!

Ondanks dat ik met andere dingen zo in het diepe spring en uit mijn comfortzone stap, was dat in dit geval niet zo. Dit hebben we allemaal en houden onszelf graag in onze comfortzone. En jij dus ook! Waarbij zit jij in je comfortzone? Heb jij het door dat je jezelf tegenhoudt door in je comfortzone te blijven?